Ψάχνουμε για την ουσία ή για βολικά θύματα;

Πολλές φορές αναρωτιέμαι, γιατί σπαταλάω ενέργεια να αρθρογραφώ, γιατί επιλέγω να ασχολούμαι, για ποιο λόγο να ξοδεύω πολύτιμο χρόνο και να χαλάω τη διάθεση μου για κάτι που δείχνει μη αναστρέψιμο. Κι εκεί που αισθάνομαι ότι με κούρασε αυτή η ιστορία, πάντα κάτι γίνεται και αναθαρρώ.

Συνήθως κάτι τέτοιες στιγμές, εμφανίζονται ξαφνικά κάποια άτομα που μου δείχνουν ότι δεν είμαστε λίγοι όσοι πιστεύουμε ότι το άθλημα έχει δυνάμεις να πάει ψηλότερα κι ότι αξίζει τον κόπο να λέει ο καθένας αυτό
που πιστεύει, σε ενα χώρο που έχει χαθεί ο σεβασμός στην ιστορία και έχει ισοπεδωθεί η όποια αξία  σε όλες τις εκφάνσεις του αθλήματος, με τους
μέτριους και αριβίστες να αποτελούν τον κανόνα, αντί για την εξαίρεση.  

Ύστερα από τόσο καιρό που ασχολούμαι με την αρθρογραφία, αντιλαμβάνομαι με σχετική ευκολία, το κίνητρο του καθενός που θα θελήσει να με παρακινήσει ή να με αποτρέψει στο να ασχοληθώ με κάποιο θέμα της επικαιρότητας. Υπάρχουν λοιπόν φορές που μόλις μου πουν να ασχοληθώ ή γιατί δεν ασχολούμαι με κάποιο θέμα, είναι αυτομάτως η ένδειξη ότι δεν πρέπει να το κάνω. Έτσι λοιπόν, ανάλογα με το πρόσωπο που με προσεγγίζει, γνωρίζω αυτομάτως τι πρέπει να πράξω ή πως να προσεγγίσω ενα θέμα.

Αυτό συνέβη και αυτό το Σαββατοκύριακο με ενα θέμα που σχετίζεται εμφανώς με την προετοιμασία της εθνικής γυναικών που προετοιμάζεται στη Θεσσαλονίκη, για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κ20 του 2018 που ξεκινούν την Παρασκευή 24 Μαρτίου στο Μαυροβούνιο, αλλά συσχετίζεται -κατά τη γνώμη μου- και με τη διαδοχή του Νίκου Γραμματικού στην εθνική ανδρών. Σε ότι με αφορά, θα σταθώ κυρίως στην προετοιμασία του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος αφού η όποια -υπαρκτή- σχέση του θέματος με τη διαδοχή στην εθνική ανδρών έρχεται προς το παρόν, σε δεύτερο πλάνο.

Όπως η μισή κοινότητα του αθλήματος γνωρίζει (αφού υπήρξε έντονη η προσπάθεια από διάφορες πηγές για να αναδειχθεί το θέμα), στα πλαίσια της προετοιμασίας της, η εθνική γυναικών Κ20, είχε προγραμματισμένη προπόνηση στο κλειστό γυμναστήριο της Μίκρας την εβδομάδα που μας πέρασε. Όλοι ήταν ενημερωμένοι, είχε υπάρξει η απαραίτητη προεργασία, όμως όταν έφτασε η ώρα της προπόνησης, στο γυμναστήριο εμφανίστηκαν ταυτόχρονα, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα και ένας σύλλογος. Κι εκεί αρχίσαν τα ευτράπελα.

Ξεκίνησε λοιπόν μια αντιπαράθεση. Όχι εμείς έχουμε, όχι δεν έχετε. Μισό-μισό, όχι ολόκληρο και τούμπαλιν. Τελικά ύστερα από άκαρπες διαβουλεύσεις, η γυναικών Κ20 αποχώρησε από το γήπεδο (κάκιστα), χωρίς τελικά να πραγματοποιηθεί προπόνηση. Αν και περίμενα ο προπονητής του συλλόγου -ακόμα και να είχε 101% δίκιο- να κάνει ενα βήμα πίσω λόγω της σπουδαιότητας της κατάστασης, δεν το έκανε, γεγονός που ενδεχομένως θα του στοιχήσει στην κούρσα διαδοχής, για τη θέση του νέου ομοσπονδιακού της ανδρών.

Αυτό το περιστατικό, είχε σαν αποτέλεσμα, η κοινότητα του αθλήματος αντί να ασχολείται με το ότι χάθηκε μια προπόνηση πριν από προκριματικά παγκόσμιου πρωταθλήματος κι ότι σε ολόκληρη την πόλη της Θεσσαλονίκης, ενα ολόκληρο άθλημα δεν μπόρεσε να αναπληρώσει μια προπονητική μονάδα σε άλλο γήπεδο, να προσωποποιεί τις ευθύνες στον σωματειακό προπονητή, με τον κόσμο του αθλήματος να αποπροσανατολίζεται από την ουσία αυτού καθαυτού του γεγονότος. 

Το θέμα λοιπόν της προσωποποίησης των ευθυνών στον σωματειακό προπονητή, δεν πρέπει να είναι το κυρίαρχο ή καλύτερα δεν πρέπει να είναι το ζητούμενο αυτή τη στιγμή. Ανεξάρτητα αν προκριθεί ή όχι η γυναικών Κ20 στο παγκόσμιο, επιβάλλεται να αναρωτιέται κανείς. Τι είναι το ουσιαστικό; Αξίζουν οι θυσίες των αθλητριών και των οικογενειών τους; Υπάρχει ακόμα επιτροπή εθνικών ομάδων; Υπάρχει αντίστοιχος συντονιστής στις γυναίκες όπως στους άνδρες κι αν όχι γιατί ή γιατί δεν είναι το ίδιο πρόσωπο; Λειτουργούν οι ενώσεις, στην προκειμένη περίπτωση η ΕΣΧΘ; Δεν βρέθηκε ούτε ένα γήπεδο σε ολόκληρη Θεσσαλονίκη να γίνει η προπόνηση;

Ψάχνουμε για την ουσία ή για βολικά θύματα;

Στάθης Παπαχαρτοφύλης
BSc Sports Management

ΥΓ1: Αν ανοίξουν πληγές του πρόσφατου παρελθόντος, θα χυθεί πολύ αίμα ένθεν κι ένθεν. Δεν υπάρχει τέτοια πολυτέλεια στο ταλαίπωρο το άθλημα.
ΥΓ2: Το μήνυμα είναι θολό