Πράξεις αντί για ευχολόγια μετά από κάθε αποκλεισμό

Ένας ακόμη αποκλεισμός από μεγάλες διοργανώσεις, προστέθηκε στον σάκο με τους αμέτρητους αποκλεισμούς που μετράει η χώρα μας σε ανδρες και γυναίκες όλων των κατηγοριών, τα τελευταία χρόνια. Αυτή τη φορά για την γυναικών, που αποκλείστηκε από την προκριματική φάση του Euro 2018, με τα Νησιά Φερόε να παίρνουν την πρόκριση.

Για να είμαι ειλικρινής και έχοντας ως ανάμνηση την πολύ καλή απόδοση της ομάδας, απέναντι σε ισχυρές αντιπάλους στα προκριματικά του Παγκοσμίου του 2017 που πραγματοποιήθηκαν στη Σλοβακία τον περασμένο
Νοέμβριο, θεωρούσα ότι τα δημοσιεύματα που παρουσίαζαν την πρόκριση ως δύσκολη υπόθεση, ήταν ενα -από τα γνωστά- επικοινωνιακά τεχνάσματα, έτσι ώστε η διαφαινόμενη πρόκριση να παρουσιαστεί ως εξαιρετικό επίτευγμα. Όμως αποδείχθηκε ότι τα Νησιά Φερόε ήταν μια ομάδα ισάξια με τη δική μας.

Άποψη μου είναι, ότι ο αποκλεισμός για ενα μόλις γκολ ή για ενα σφύριγμα ή για ενα λάθος σουτ, ήταν συγκυριακός. Θεωρώ επίσης, ότι είναι τουλάχιστον άδικο, για να μην πω αστείο, να θεωρείται ο Μένος Δανήλος, ως υπαίτιος του αποκλεισμού. Είναι γνωστό ότι ο Μένος ούτε -πολύ κακώς- αμειβόμενος είναι, ούτε αποσπασμένος ΚΦΑ στην ΟΧΕ, οπότε καμία ανάγκη δεν έχει να γίνει της προσκολλήσεως όπως άλλοι συνάδελφοι του. Από μέρους μου, δεν θα σταθώ στο συγκεκριμένο τουρνουά, αλλά θα προσπαθήσω να παρουσιάσω κάποιες άλλες παραμέτρους, που κατά τη γνώμη μου επηρρεάζουν άμεσα και καταλυτικά, τη δουλειά του κάθε ομοσπονδιακού προπονητή και πιο συγκεκριμένα αυτή των γυναικών. Ας ξετυλίξουμε λοιπόν το κουβάρι του πρόσφατου παρελθόντος.

Το καλεντάρι της γυναικών είναι γνωστό από τα τέλη του 2015 και οι ανιπαλοι λιγο ή πολύ γνωστοί. Μπορεί να μας πει κανείς από τις ΕΟ, ποιες οι εισηγήσεις και ποιος ήταν ο προγραμματισμός; Πόση προετοιμασία έγινε και τι παραστάσεις, από δύσκολα παιχνίδια είχαν τα κορίτσια; Δεν μπορεί η προετοιμασία για τις διοργανώσεις να στηρίζεται στα επίσημα παιχνίδια της προηγούμενης διοργάνωσης και σε ευχολόγια. Τόσες καλές ομάδες γύρω μας. Ιταλία, Τουρκία, ΠΓΔΜ κι εμείς πήγαμε να παίξουμε φιλικά με το αδύναμο Ισραήλ, δύο το Νοέμβριο και δυο τώρα; Απομονωμένοι από τη διεθνή πραγματικότητα, όταν δεν πηγαίνουμε σε μεσογειάδες, διεθνή τουρνουά κλπ, δεν μας "παίζουν" οι άλλοι. Και δεν είναι το οικονομικό, αλλά η φαντασία το όραμα και πως θα χρησιμοποιήσεις αποτελεσματικότερα τα χρήματα που ούτως ή άλλως θα ξοδέψειςς, ώστε να πετύχεις μια win win κατάσταση. Αλήθεια επιδιώχθηκε ποτέ να γίνει ενα μνημόνιο συνεργασίας με μια πολυ δυνατή χώρα λχ Ρουμανία; Δυστυχώς δεν χρειάζεται να λες ότι δουλεύεις, αλλά να το δείχνεις με πράξεις και να κάνεις και τους άλλους να σε εμπιστεύονται και να ανέβουν στο άρμα που οδηγείς.

Πως όμως να γίνει αυτό, όταν η τελευταία -εγκληματική- αναδιάρθρωση της Α1 γυναικών με την αύξηση από 8 σε 10 ομάδες, έγινε σε προεκλογική χρονιά, με εξόχως πολιτικά, αντι αγωνιστικά κριτήρια; Διαμαρτυρήθηκε κανείς που και η "κουτσή Μαρία" θα έπαιζε Α1, για να βλέπουμε σήμερα "All star team" με 20 και 30%, ή να ψηφίζονται για την ίδια θέση, αθλήτριες από την ίδια ομάδα. Τι άλλο χρειάζεται για να καταδειχθεί η βουτιά στην όποια ποιότητα του αγωνιστικού επιπέδου; Που ήταν ο ΣΥΠΧΕ, ο ΠΣΑΧ και οι δυνατές ομάδες; Μπορεί να πει κανείς ότι δικαιώθηκε από το αποτέλεσμα; Αν ναι, ας βγει να το πεί καθαρά να το ακούσουν όλες και όλοι. Ευχολόγια και τσιτάτα τύπου, είμαστε άτυχοι, συνεχίζουμε δυνατά, κοιτάμε εμπρός, το μόνο που κάνουν είναι να αποπροσανατολίζουν και να κρύβουν το ΕΝΤΟΝΟ πρόβλημα κάτω από το χαλί!!!

Παρόλα αυτά, σε όλη αυτή την απαξίωση του γυναικείου, αν κάτι μπορεί να είναι παρήγορο και να δημιουγεί αισιοδοξία είναι το ότι εκτός από τις γνωστές δυνάμεις του γυναικείου, παρουσιάζεται η είσοδος νέων συλλόγων αλλά και η ίδρυση γυναικείων τμημάτων, από παραδοσιακά κάστρα του αντρικού. Έτσι εκτός από τους γνωστούς ΟΦΝΙ, ΠΑΟΚ, Καματερό, Αρη Νίκαιας, Φίλιππο, Μεγα Αλέξανδρο, Εθνικό Κοζάνης βλέπεις κάτι να δημιουργείται σε Ζεφύρι, Άνοιξη, Κορυδαλλό, Προσοτσάνη, αλλά και σε Βριλήσσια, Λεωνίδα, Ολυμπιακό Κερατσινίου, Πυλαία, Διομήδη, ΔΙΚΕΑΣ κλπ.

Αυτή η δυναμική λοιπόν, δεν πρέπει επουδενί να ανακοπεί, κάνοντας ξανά τα ίδια λάθη. Αν ήμουν αρμόδιος θα συγκαλούσα σήμερα κιόλας τα όργανα του αθλήματος για να δώ τι πήγε στραβά και τι θα μπορούσε να είχε πάει καλύτερα. Είναι προφανές ότι κάτι πάει στραβά. Εφόσον υφίσταται, εκ του αποτελέσματος απαιτείται ΝΕΟ πλάνο που θα προκύψει από ανοιχτές διαδικασίες και δημόσιο διάλογο αντί για ομφαλοσκόπηση, το οποίο θα το γνωρίζουν ΑΠΑΝΤΕΣ και το οποίο θα τηρηθεί ΑΠΑΡΕΓΚΛΙΤΑ. Πλάνο που θα εμπεδώσει την αξιοκρατία, θα προβλέπει τακτική αξιολόγηση, που θα βασίζεται στην εξωστρέφεια με συμμετοχή στις διεθνείς διοργανώσεις και τη συνεργασία με τις γειτονικές μας χώρες, των οποίων το γυναικείο είναι πολύ δυνατό. Σε αυτή την κατεύθυνση ίσως θα ήταν σκόπιμο να δημιουργηθεί μια επιτροπή ΜΟΝΟ για το γυναικείο, όπως συμβαίνει παντού στην Ευρώπη.

Ίσως έτσι να καταφέρουμε σιγά σιγά για πρώτη φορά στην ιστορία του αθλήματος, να ανέβουμε στον αφρό του γυναικείου, του οποίου η μεγαλύτερη διάκριση εκτος της συμμετοχής στους ΟΑ της Αθήνας, παραμένει η επί Αμπιλόκοφ συμμετοχή στα playoff για την πρόκριση στο Euro του 2002.

Για να δούμε....


Στάθης Παπαχαρτοφύλης