Μέχρι που ήρθε το παράβολο....

Μεγάλη αναστάτωση στο άθλημα μας τις τελευταίες μέρες. Αιτία οι πρόσφατες αποφάσεις του ΔΣ της ΟΧΕ. Και τι δεν έχει γίνει στο χάντμπολ τα τελευταία χρόνια, χωρίς να απασχολεί κανέναν ή τελος πάντων ελάχιστους. Από που ν´ αρχίσει και που να τελειώσει κανείς. Από την επιχορήγηση που μειώθηκε κατά 70% τα τελευταία χρόνια, από τις ενώσεις που η υπολειτουργία τους εξακολουθεί να κοστίζει 125.000 ευρώ το χρόνο, από τις όμορφες ΓΣ με τα σωματεία και τους άσχετους εκπροσώπους, από την πρόκριση της Εθνικής ανδρών στα playoffs του παγκόσμιου με δυο μόνο φιλικά, από τις ομάδες που στην Α1 είχαν συνοδό αντί αδειοδοτημένο προπονητή, από το ότι δεν έχουμε έναν προπονητή με
άδεια EHF, από τα πρωταθλήματα των 4 ομάδων, από την πρόκριση σε τελική φάση ηλικιακών με ενα ή κανενα αγώνα, από τα μαϊμού Φ.Α ηλικιακών για να μην αφαιρούνται βαθμοί από τα τμήματα ανδρών/γυναικών, από την ανάπτυξη που στηρίζεται πλέον από την ιδιωτική πρωτοβουλία, από την κινητοποίηση των διαιτητών που τίναξε το πρόγραμμα στον αέρα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς για το πως φτάσαμε ως εδώ. Κι όμως παρόλα αυτά, υπήρχε νιρβάνα. Μέχρι που ήρθε το παράβολο και ενεργοποίησε αντανακλαστικά που βρίσκονταν σε χειμερία νάρκη για χρόνια. Γεγονός πολύ θετικό, αφού επιτέλους κάτι άρχισε να κινείται σε επίπεδο συννενόησης των συλλόγων.

Διευκρινίζω ότι ψήφισα υπέρ του παραβόλου, εφόσον η ΟΧΕ και τα σωματεία θα εξακολουθήσουν να επιμένουν στο ξεπερασμένο μοντέλο η ομοσπονδία να διοργανώνει τα πρωταθλήματα αντί τα ίδια τα σωματεία, όπως γίνεται σε όλον τον σύγχρονο χαντμπολικό κόσμο. Σε αυτή την περίπτωση και σε αντίθεση με πολλούς, θα επιμείνω στην άποψη ότι το παράβολο μπορεί να είναι εργαλείο ανασυγκρότησης. Δυστυχώς όμως το μέτρο αυτό, άγνωστο γιατί, πέρασε στην κοινή γνώμη ως εσωτερικός δανεισμός της ΟΧΕ για να πληρωθούν οι διαιτητές. Ουδέν πιο αναληθές και πάνω σε αυτό η ευθύνη όλων μας στην ΟΧΕ είναι μεγάλη, αφού και τα πρακτικά του ΔΣ μπορούν να το αποτυπώσουν. Το παράβολο αποφασίστηκε ως ενα μέσο που θα λειτουργεί πολλαπλά. Αποτρεπτικά υπό τύπου εγγυοδοσίας για συλλόγους που αποχωρούσαν μεσούσης περιόδου ή αποφάσιζαν να μην αγωνιστούν σε συγκεκριμένες έδρες και το 10-0 έπεφτε σύννεφο, ανταποδοτικά για να μπορεί η ΟΧΕ να μοιράζει ΔΩΡΕΑΝ υλικό (μπάλες και τέρματα) από τα διεθνή προγράμματα ανάπτυξης που έχει ενταχθεί, ενισχυτικά για να μπορούν να λειτουργούν συχνά τα κλιμάκια των παίδων/παμπαίδων/κορασίδων και να μπορεί να γίνει ένα δωρεάν σεμινάριο προπονητών όπως πχ έγινε στη Λάρισα, αλλά κυρίως για να γίνει αντιληπτό ότι έχουμε μεταβεί σε μια εποχή που το αύριο είναι θολό και η κρατική επιχορήγηση αβέβαιη.

Οι καλές εποχές που το να έχεις μια ομάδα ήταν μέσο απόκτησης πολιτικής ισχύος και που οι απευθείας επιχορηγήσεις της ΓΓΑ στα σωματεία ήταν XXXL και πήγαιναν σε "δημόσιες σχέσεις" και έξοδα παραστάσεων, πέρασαν ανεπιστρεπτί. Το χάντμπολ βρίσκεται σε πόλεμο λόγω της κρίσης. Και στον πόλεμο υπάρχουν απώλειες. Δυστυχώς μερικοί θα πρέπει να θυσιαστούν, ώστε να επιβιώσουν εκείνοι οι σύλλογοι που είναι υγιείς και δουλεύουν συστηματικά και αδιάλλειπτα στην ανάπτυξη. Αν διαβάσει κανείς των πίνακα των τακτικών επιχορηγήσεων, θα διαπιστώσει του λόγου το αληθές. Μπορεί να δει κανείς ότι ομάδες με αθλητές 56 ετών, με 4 παιχνίδια τη χρονιά, με 8-10 αθλητές το πολύ που αντί να πηγαίνουν για μαζικό αθλητισμό παίζουν σε πρωτάθλημα Εθνικών κατηγοριών και το σπουδαιότερο ομάδες χωρίς τμήματα υποδομών, πήραν τα ίδια ή και περισσότερα χρήματα από ομάδες που δουλεύουν κάθετα με πολύ κόπο και αγώνα. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να καταλάβει ότι αυτά τα χρήματα αφαιρούνται από το άθλημα, δηλαδή από σωματεία που δουλεύουν συστηματικά εδώ και χρόνια όπως πχ ο Δούκας, ο Διομήδης, ο ΠΑΟΚ ο Φίλιππος, ο Φοίβος, η ΧΑΝΘ, ο Ιωνικός, ο Άρης Νικαίας, το Καματερό, ο Ζαφειράκης, η Πυλαία, τα Γιαννιτσά, η Προσοτσάνη (ενδεικτικά τα αναφέρω). Κάποτε όμως πρέπει να μπει τέλος σε αυτή την ιστορία, ώστε όσοι μπορούν, να κάνουν ενα βήμα εμπρός χωρίς να κουβαλάνε στις πλάτες τους την αδιαφορία και την πλακίτσα άλλων.

Πολλά σωματεία φαίνεται ότι αντιδρούν σθεναρά στο μέτρο αυτό. Το θετικό από αυτή την κατάσταση είναι ότι επιτέλους υπήρξε μια στοιχειώδης συνεννόηση μεταξύ των σωματείων σε διάφορα επίπεδα ανάλογα με την κατηγορία του καθενός, αλλά παρόλα αυτά δεν υπάρχει κοινό αίτημα. Κάποια σωματεία λένε κάθετα όχι συνοδεύοντας αυτή την άρνηση με το "πιεστικό" αίτημα για σύγκληση ΓΣ, από αυτές τις ωραίες που ψηφίζουν σωματεία και εκπρόσωποι που εμφανίζονται στο άθλημα μια φορά το χρόνο, άλλα συμψηφισμό με τα χρωστούμενα-από συμψηφισμούς άλλο τίποτα σε αυτό το άθλημα- και τέλος κάποια αποδέχτηκαν ανεπιφύλακτα το μέτρο που προφανώς και πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη. Δεν κάνω δίκη προθέσεων κι ούτε με ενδιαφέρει η λογική της σκοπιμότητας που υιοθετούν ορισμένοι, αν και θα χρειαζόταν μια εξήγηση γιατί τα σωματεία της Α1 ανδρών που είναι αντίθετα στα μέτρο, δεν φρόντισαν να επικοινωνήσουν με εκείνα που προσχώρησαν τελικά στην προκήρυξη. Το ίδιο αντιφατικό είναι και το γεγονός, ότι σωματεία που πληρώνουν αντίστοιχο υπερδιπλάσιο παράβολο συμμετοχής σε άλλα αθλήματα, αρνούνται να το πράξουν για το χάντμπολ. Όμως αυτά λίγη σημασία έχουν. Αυτή τη στιγμή το ερώτημα είναι ένα. Και τώρα τι γίνεται;

Πριν ενα μήνα είχε γίνει μια συνάντηση της ΟΧΕ με τα σωματεία της Α1 ανδρών και γυναικών στη Νέα Ιωνία, αφού στην από 23/5 επιστολή της ομοσπονδίας προς τα σωματεία για τις προτάσεις τους για τα πρωταθλήματα, ελάχιστοι είχαν ανταποκριθεί. Σε αυτή τη συνάντηση που ήμουν παρών, συζητήθηκαν πολλά και διάφορα. Στο μυαλό μου όμως έμειναν τα λόγια του κ. Θεόφιλου Βάτη, ενός από τους πιο σοβαρούς και αξιοπρεπείς παράγοντες του αθλήματος μας. Είχε πει τότε ο κ. Βάτης "Πρέπει κι εμείς (οι ομάδες) να σταματήσουμε να τα περιμένουμε όλα από την Ομοσπονδία τη στιγμή που όλα τα βάρη τα επωμίζονται οι σύλλογοι.".  Ίσως το ίδιο θα πρέπει να σκεφτεί και η ομοσπονδία καλώντας έστω και τώρα τους συλλόγους -που θα πρέπει στην πράξη να αποδείξουν ότι επιθυμούν το ίδιο- και να τους παραχωρήσει το δικαίωμα να αυτοδιαχειριστούν τα πρωταθλήματα τους (έσοδα/έξοδα) και να ασχοληθεί μόνο με τις ΕΟ, ανάπτυξη και διαιτησία όπως γίνεται σε όλες τις σύγχρονες ομοσπονδίες του κόσμου. Το ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα και το κανονιστικό πλαίσιο λίγη σημασία έχουν, αν και εδώ που φτάσαμε πρέπει να είναι απαίτηση των ίδιων των συλλόγων να θέλουν να απαγκιστρωθούν από την ΟΧΕ. Η έρευνα της Kappa Research για το Κυριακάτικο Βήμα (εικ.) αντικατοπτρίζει τη γεωγραφική συρίκνωση του αθλήματος μας όλα αυτά τα χρόνια και δειχνει την σκληρή πραγματικότητα για το Ελληνικό χάντμπολ που είναι αμείλικτη για όλους όσους προσδοκούν μια καλύτερη μέρα.

Στην αντίθετη περίπτωση που δεν βρεθεί λύση, μια είναι η διέξοδος. Βάσει του άρθρου 10 παράγραφος 2 του εν ισχύ καταστατικού της ΟΧΕ, να προκληθεί από το 40% των σωματείων που έχουν δικαίωμα ψήφου, έκτακτη ΓΣ  με μοναδικό θέμα την έγκριση του οικονομικού και διοικητικού απολογισμου του ΔΣ έως την 31/8/14 (ΨΗΦΟΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ), ώστε η παρούσα διοίκηση είτε να συνεχίσει ή να πάει στο καλό. Αλλά μια ΓΣ που θα προκηρυχθεί σε εύλογο χρόνο ώστε να δοθεί χρονικό περιθώριο στα σωματεία να αλλάξουν και να διορίσουν κανονικούς εκπροσώπους και σε τόπο που θα είναι κοινής αποδοχής και θα επιλεγεί από τα σωματεία στην αίτηση τους και όχι από το ΔΣ της ΟΧΕ.  Σε αυτή την περίπτωση το άθλημα θα μπορεί να ελπίζει ότι κάτι καλό μπορεί να συμβεί.

Ο καιρός γαρ εγγύς!!!