«Ποτέ κομπάρσος και loser»

Ο Νίκος Κοκολοδημητράκης μιλάει για το απίστευτο ταξίδι του από την Μπουντεσλίγκα στην ελληνική Α2 ανδρών

Νάουσα 1999, Πανελλήνιο εφήβων. Ενας ψηλός λιγνός κάνει την εμφάνιση του με την ομάδα του Περιστερίου Χανίων (νυν Κύδωνας) και εντυπωσιάζει. Ο Νίκος Κοκολοδημητράκης. Οπως και ο Αλέξης Αλβανός- που ήταν τότε στη ΧΑΝΘ- θα κάνουν εκεί τα τελευταία τους παιχνίδια με τις φανέλες των ομάδων τους. Το ίδιο καλοκαίρι αμφότεροι θα πάρουν τον δρόμο για την Αθήνα. Ο Αλβανός στον Πανελλήνιο και ο Κοκολοδημητράκης στον Ιωνικό ΝΦ. Απο τότε συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια, όπου ο 28χρονος πίβοτ τα έκανε όλα. Τις επιτυχίες με την Εθνική. Το άλμα στο εξωτερικό. Τον ανεκπλήρωτο στόχο του νταμπλ, που τελικά επετεύχθη με τον Δούκα. Μέχρι και την επιστροφή στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Τότε που όλοι είπαν πως ο κύκλος του Κοκολοδημητράκη έκλεισε για τα καλά, αλλά ο ίδιος μάλλον το πήρε πατριωτικά ή μάλλον Χανιώτικα και βάλθηκε να τους διαψεύσει όλους.
«Ηταν ένα στοίχημα με τον εαυτό μου να καταφέρω να ανεβάσω τον Κύδωνα στην Α1 ανδρών. Η ομάδα είχε φτάσει στην πηγή, αλλά δεν είχε πιει νερό τα τελευταία 2-3 χρόνια. Βάζω πάντα προσωπικούς στόχους». Τι είναι αυτό που έχει κερδίσει αυτά τα δέκα χρόνια καριέρας; «Το ότι είμαι ο εαυτός μου. Με ξέρουν για το καλό παιδί. Είμαι ο ''Κοκο''. Πολλοί μου έλεγαν και μου λένε ακόμα γιατί δεν ασχολήθηκα με το μπάσκετ, λόγω του ύψους μου (2,00 μ.). Πιστεύω πως αν αποδεχτώ ότι έχουν δίκιο, θα είμαι αχάριστος και άπληστος. Αυτά τα δέκα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα. Θυμάμαι τον εαυτό μου τότε στην Νάουσα -με συμπαίκτες τα παιδιά που παίζουμε και σήμερα μαζί στον Κύδωνα- που αντιμετωπίσαμε τη ΧΑΝΘ του Αλέξη Αλβανού που από τότε φαινόταν πως θα έκανε μεγάλη καριέρα. Θυμάμαι την πρώτη μου εμφάνιση στον Ιωνικό ΝΦ: Ενα αμούστακο, ψηλό, λιγνό παιδί που μπήκε σε αυτό το ιστορικό γήπεδο και έβλεπε με θαυμασμό τους φίλους και συμπαίκτες του, όπως ο Σπύρος Μπαλωμένος, ο Δημήτρης Καφφάτος, ο Γιώργος Παπαδόπουλος κ.α. Θυμάμαι τα πρώτα μου βήματα στο εξωτερικό. Γενικά αποκόμισα πολλές εμπειρίες. Δεν είναι μόνο το χάντμπολ στη ζωή. Κερδίζεις κάτι από το να ζήσεις στο εξωτερικό. Ωριμάζεις σαν άνθρωπος, διευρύνεις τους ορίζοντες σου».

«Ενιωθα περήφανος που έπαιζα στην Γερμανία»
Η απόφαση του να γυρίσει στην Ελλάδα ξάφνιασε αρκετούς. Η γέννηση του μικρού Δημητράκη ήταν ένας καλός λόγος για να συμβεί, ωστόσο ο ίδιος δίνει για πρώτη φορά μια διαφορετική εκδοχή. «Ποτέ η οικογένεια μου δεν στάθηκε εμπόδιο στην καριέρα μου. Εξάλλου από την αρχή με ακολουθούσε όπου και να πήγαινα. Ο λόγος που έφυγα από την Γερμανία είναι επειδή δεν ήθελα να είμαι κομπάρσος και loser. Θέλω πάντα να πρωταγωνιστώ.
Κακά τα ψέματα, όταν παίζεις σε ομάδες τύπου Ντίσελντορφ, Μίντεν, Στραλζούντερ, Εσσεν, «ποτίζεσαι» με την ιδέα της ήττας. Παίζεις 34 αγώνες και χάνεις τους 27-28. Θαυμάζω πολύ τον Αλβανό που παίζει στην Γκούμερσμπαχ, τον Βασιλάκη που είναι στο Μαγδεμβούργο, ομάδες που διαπρέπουν. Εκεί κάνεις καριέρα, χωρίς να θέλω να μειώσω τα άλλα παιδιά, όπως τον Σάββα Καρυπίδη, που διανύει φοβερή χρονιά και έχει τις δυνατότητες να παίξει ακόμα και στο Κίελο»! Τι κρατάει από την θητεία του στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου; «Την οργάνωση, τα γεμάτα γήπεδα, τους μεγάλους παίκτες που έβλεπα στην τηλεόραση και έφτασα στο σημείο να τους αντιμετωπίσω. Οτι ένιωθα περήφανος που ήμουν παίκτης του χάντμπολ σε αυτή τη χώρα. Οταν με ρωτούσαν "τι δουλειά κάνεις" απαντούσα -με τα λίγα γερμανικά που γνώριζα- "handball forderuse", δηλαδή επαγγελματίας χαντμολίστας. Γενικά είσαι κάποιος, σε σταματάνε στο δρόμο και σου μιλάνε. Εχεις την αντιμετώπιση που έχουν στην Ελλάδα ποδοσφαιριστές και μπασκετμπολίστες». Τι θα άλλαζε στην καριέρα του; «Τους τέσσερις χαμένους τελικούς στην Ελλάδα. Δεν θα έφευγα τόσο γρήγορα από την Ελβετία. Επρεπε να μείνω άλλο ένα χρόνο στην Βίντετουρ, που είχα έτσι και αλλιώς συμβόλαιο και μετά να πάω πιο έτοιμος στην Μπουντεσλίγκα». Ποια ξεχωρίζει ως την κορυφαία του στιγμή; «Την είσοδό μου στο Ολυμπιακό στάδιο το 2004. Ηταν κάτι το απίστευτο, κάτι μοναδικό το ρίγος που ένιωσα όταν μπήκαμε με το Εθνόσημο στο στήθος και τους 80.000 φιλάθλους να παραληρούν».

«Δεν έκλεισα την πόρτα της Εθνικής»
Το κεφάλαιό Εθνική για τον πάλαι ποτέ «πύργο» της ομάδας είναι πολύ μεγάλο. Με την αποχώρηση του από τον Δούκα πέρσι το καλοκαίρι, αυτομάτως σταμάτησε να καλείται στις υποχρεώσεις της. «Δεν έκλεισα καμία πόρτα και αν κάποιοι θέλουν να μου την κλείσουν, κάνουν κακό του κεφαλιού τους. Η αλήθεια είναι ότι από μόνος μου δεν ήθελα να συμμετέχω αυτή τη σεζόν στην ομάδα, επειδή έπαιζα στην Α2, για το ίματζ μου και κυρίως για τα νεαρά παιδιά. Δεν ήμουν έτοιμος προπονητικά και σωματικά να αντεπεξέλθω σε αγώνες υψηλού επιπέδου που παίζει η Εθνική. Για να ξαναπαίξω πρέπει βασικά να με θέλουν οι προπονητές, αλλά και να νιώθω και εγώ έτοιμος». Το δίδυμο που είχε με τον Γιώργο Χαλκίδη στα πίβοτ έμεινε στην ιστορία. «Με τον "Χαλκ" θεωρούμασταν κορυφαίοι αμυντικοί στην Ευρώπη. Ο Ουλφ Σέφερτ στα σεμινάριά του έδειχνε την δική μας συνεργασία. Ενιωθα μια ασφάλεια και μία σιγουριά και αυτό ήταν αμοιβαίο». Για την νέα σελίδα που γυρνάει η Εθνική, θεωρεί πως γίνεται κάτι καλό. «Υπάρχουν νέα παιδιά διψασμένα για επιτυχίες και περηφάνεια για το εθνόσημο. Χρειαζόταν αυτή η ανανέωση, αλλά και η χημεία παλιών και νέων. Θα πρότεινα στους νέους να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και να πουν ''ναι πατέρα θα φύγω από το σπίτι μου για να πάω να παίξω χάντμπολ, να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα'', όπως το είπα εγώ στον δικό μου σε ηλικία 18 χρονών και μου βγήκε σε καλό».